Dušan Simić vječiti roker

Sada bubnjar u grupi “Nervozni poštar”

Dušan Simić je decenijama muzičar i možda Zvorničanin sa najdužim rokerskim stažom jer je u ovim vodama od mladih dana. I sada “fura” rokerski izgled, dugu kosu, lance, kožne jakne, imidž prepoznatljiv za one koji se bave ovom vrstom muzike, mada je poslednjih godina bubnjar, u grupi “Nervozni poštar” koja izvodi malo drugačiju muziku.

- Upravo smo se vratili sa svirke po Hrvatskoj, imali smo koncert i u Beogradu, bili u Austriji. Živim u Zvorniku, odem, odradim svirku koliko treba i vratim se, tako već godinama funkcionišem, priča zvornički roker koji je ponikao u lokalnoj grupi “Bas” početkom sedamdesetih godina prošlog vijeka.

- Prije mene, muzikom su se u Zvorniku zapaženo bavili profesor Mić Bošković, Husko Skalanić, Zoran Jugović i još neki momci. Moj brat Dragan, Radomir Andrić i ja osnovali smo grupu “Bas”u kojoj nam se pridružio i Mirza Šehagić koji je svirao gitaru. Posle sam svirao u još nekim grupama kao “Ponoćna svijetla”i izdali prvu ploču, a 1985. godine se formira “Nervozni poštar “ u kome sam danas, prisjeća se Dušan.

Njegov sin Dado, koji je dobio ime po Dadi Topiću, takođe se bavi muzikom, ima svoj studio, svira sve instrumente, ali ne da, kako Dule napominje, da mu se on miješa u izbor muzike i “posao”.

Na pitanje dokle duga kosa i muzika, Simić kaže dok je živ jer drugačije niti hoće niti može. Osim što svira bubnjeve, piše i tekstove, muziku ponekad i pjeva kao na albumu “Nešto između” koji je njegov autorki projekat. Žao mu je što u Zvorniku nema kvalitetnih mladih muzičara , jer se više ne gleda nivo, već se sve pretvorilo u zabavu - pjevačica, klavirista i to je to.

Njegov brat Dragan je napustio muzičku karijeru, i nakon Njemačke odselio se u Teksas u Ameriku. Dušan se nije pokajao što i on to nije uradio, jer muzika je, tvrdi, njegov život.